Łysie Koty: Popularne Rasy, Ich Opisy I Zdjęcia, Jak Dbać I Karmić Koty, Opinie Właścicieli

2024 Autor: Bailey Albertson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-17 22:41

Łysy kot się rozmnaża, czyli dlaczego zwierzę potrzebuje wełny

Niezwykły wygląd kotów bez sierści wydaje się być dla wielu bardzo atrakcyjny. Jednak w chórze entuzjastycznych recenzji słychać równie wiele rozczarowanych i ostro negatywnych. Zaczynając od łysego kota, ludzie okazują się całkowicie nieprzygotowani na jego cechy, oczekując od zwierzęcia przejawów tych cech, których początkowo nie posiada. Uzyskanie ogólnych informacji o tym, jak powstały takie rasy i jaki okazuje się brak wełny dla zwierzęcia i jego właściciela, może uratować tych, którzy nie potrafili kochać swojego zwierzaka, przed pochopnym krokiem.

Zadowolony

• 1 Historia pojawienia się bezwłosych ras kotów

• 2 Rasy bezwłosych kotów

  • 2.1 Sfinks kanadyjski

    2.1.1 Wideo: Canadian Sphynx

  • 2.2 Don Sphynx

    • 2.2.1 Galeria zdjęć: wybór Don Sphynxes
    • 2.2.2 Cechy wyglądu Sfinksów Dona
  • 2,3 Petersburg Sfinks (Peterbald)

  • 2,4 Kohona (Hawajska bezwłosa)

    2.4.1 Galeria zdjęć: Hawajski bezwłosy kot

  • 2,5 ukraiński lewkoj

    2.5.1 Wideo: ukraiński Levkoy

  • 2.6 Bambino

    2.6.1 Wideo: Bambino cat

  • 2.7 Elf

    • 2.7.1 Galeria zdjęć: kapryśne kolory elfów
    • 2.7.2 Wideo: Elf cat

  • 2.8 Dwelf

    • 2.8.1 Galeria zdjęć: bydło hodowlane
    • 2.8.2 Wideo: Dwelf cat

• 3 Łysy kot w domu: cechy pielęgnacyjne

  • 3.1 Mit hipoalergicznych bezwłosych kotów

  • 3.2 Problemy z termoregulacją jako zapłatą za brakującą wełnę

    • 3.2.1 Ochrona przed zimnem
    • 3.2.2 Ochrona przed słońcem
    • 3.2.3 Zwiększona potliwość
    • 3.2.4 Ciągły głód

  • 3.3 Stan zdrowia i najczęstsze choroby

    3.3.1 Tabela: choroby dziedziczne charakterystyczne dla bezwłosych kotów i ich przodków

• 4 Łysy koty: recenzje właścicieli

Historia pojawienia się bezwłosych ras kotów

Tajemnicze historie o pochodzeniu bezwłosych kotów są powtarzane niezliczoną ilość razy i wędrują od jednego źródła do drugiego. Wydaje się, że nikt nawet nie myśli o znaczeniu tego, co usłyszał lub przeczytał. Chęć otulenia rasy mgłą starożytności, która pobudza wyobraźnię, jest łatwa do zrozumienia: o wiele przyjemniej jest wierzyć, że przodkowie stworzenia mieszkającego w twoim domu nie byli dziwnymi potworami urodzonymi przez zwykłego rasowego kota, ale długo -kontynuowane święte meksykańskie zwierzęta, czczone przez Azteków, czyli przedstawicieli nieznanej rasy paragwajskiej, które przybyły do Ameryki Południowej z Europy w XVI wieku i - co mnie szczególnie ucieszyło - straciły sierść pod wpływem cieplejszego klimatu.

Mówią, że dwóch ostatnich przedstawicieli bezwłosych kotów azteckich zostało przedstawione przez indyjskiego wodza europejskiemu podróżnikowi

Zaryzykowałbym sugestię, że przywódca Azteków (jeśli, oczywiście, ta historia w ogóle się wydarzyła) naśmiewał się z naiwnego pana Shinika, podobnie jak król syjamski nad Brytyjczykiem, zsuwając dwa kocięta z wrodzonymi wadami sierści na pechowy Europejczyk. A wersja, w której koty straciły sierść w wyniku naturalnej selekcji, bo ciepłe futro bardzo im przeszkadzało w tropikach, z pewnością rozbawi każdego właściciela sfinksa, który doskonale wie, jak bardzo te zwierzęta cierpią z powodu oparzeń słonecznych. Z jakiegoś powodu nikt nie słyszał, jak powinno wyglądać bezwłose zwierzęta na nocnej sawannie, a przynajmniej nie o łysych kuguarach i jaguarach żyjących w Paragwaju.

W rzeczywistości historia bezwłosych kotów nie jest romantyczna. Takie zwierzęta czasami znajdowano w różnych częściach świata, w tym we Francji, Kanadzie, USA, Australii i prawdopodobnie w Ameryce Południowej. Ale nie mówimy o żadnej specjalnej rasie, ale o spontanicznej mutacji, której przyczyny nie zostały jeszcze w pełni zrozumiane. „Bezwłosy gen” może pojawić się u potomstwa zwierzęcia dowolnej rasy, np. W 1938 r. Takie kocięta urodziły się przez kota syjamskiego w Paryżu, aw 1966 r. - przez kota kundla w Ontario w Kanadzie. To właśnie ten kanadyjski kociak o imieniu Pruno miał stać się pierwszą "świnką morską", z której jego zaradni właściciele zdecydowali się wyhodować nową rasę niezwykłych łysych kotów.

Puma południowoamerykańska nie straciła włosów z powodu zbyt gorącego klimatu

Łysy kot rasy

Obecnie na świecie istnieje osiem ras bezwłosych kotów. W czterech z nich naga lub warunkowo naga skóra jest jedyną cechą wyróżniającą, reszta to „wybuchowa mieszanka” braku włosów i jednej lub nawet dwóch, powiedzmy, niezwykłych cech. Międzynarodowe organizacje felinologiczne oficjalnie uznały tylko trzy rasy sfinksów. Inne bezwłose koty są uważane za rasy eksperymentalne lub w ogóle nie są rozpoznawane.

Ponieważ odmowa rejestracji nowej rasy wcale nie przeszkadza „nieziemskim” stworzeniom w sprzedaży bardzo dobrze, są wszelkie powody, by sądzić, że lista ras kotów łysych wkrótce się powiększy.

Sfinks kanadyjski

Sfinks kanadyjski jest pierwszą bezwłosą rasą kotów uznaną przez felinologów. Po nieudanych próbach wyleczenia Pruna, jego właściciele przyjrzeli się uważnie łysemu kotkowi i zdali sobie sprawę: brak wełny ma pewien urok. Następnie Pruno został skrzyżowany z własną matką i po kilku pokoleniach otrzymał nową rasę bezwłosych kotów, która została entuzjastycznie doceniona przez CFA, jedną z najbardziej znanych międzynarodowych organizacji felinologicznych. Wkrótce jednak felinolodzy zorientowali się, że się spieszyli. Bezwłose koty urodziły słabe i przeważnie niezdolne do życia potomstwo, więc rasa pochodząca z Pruno nie przetrwała długo, a nadany jej pierwotny status został szybko cofnięty.

Sfinks kanadyjski to pierwsza rasa bezwłosych kotów

Na szczęście kilka lat później w miocie innego kota, który mieszkał w Ameryce, znaleziono łysego, nie pozbawionego czarnego humoru kociaka Epidermis. Tym razem pasjonaci podeszli do selekcji z większą odpowiedzialnością. Aby nie dopuścić do osłabienia rasy na skutek blisko spokrewnionych krzyżówek, naskórek i urodzone z niego bezwłose kocięta zaczęły kojarzyć się z Devon Rex - kotami o bardzo krótkiej, falowanej sierści, która również jest wynikiem mutacji.

Dzięki dodatkowi krwi Devon Rex udało się wyhodować zdolnego do życia bezwłosego kota

Eksperymenty okazały się bardziej udane, a rasa, która powstała w wyniku żmudnej pracy, została nazwana Sfinks Kanadyjski. Co ciekawe, CFA, która miała już smutne doświadczenie spotkania z łysymi kotami, tym razem wytrzymała do końca, uznając kanadyjskiego Sfinksa znacznie później niż inne organizacje felinologiczne.

Im więcej fałd na skórze Sfinksa kanadyjskiego, tym wyżej zwierzę jest cenione

Poza brakiem sierści, cechą charakterystyczną Sfinksa kanadyjskiego jest obecność licznych fałd na całym ciele, tak jakby kotowi naciągnięto skórę o kilka rozmiarów większych niż to konieczne. Ta jakość niestety stopniowo się degeneruje, a sfinksy linii europejskiej i amerykańskiej coraz bardziej upodabniają się do Devona Rexa. Dlatego hodowcy chętnie wykorzystują każdego łysego kota przypadkowo odkrytego w pracy hodowlanej, próbując przywrócić sfinksom ich pierwotny wygląd i przezwyciężyć wpływ krwi Devon Rex.

Wideo: kanadyjski sfinks

Don Sphynx

Historia Don Sphynx jest pod wieloma względami podobna do jego kanadyjskiego krewnego, chociaż ogólnie uważa się, że rasy powstały równolegle i niezależnie od siebie. Pewnego razu prosty nauczyciel z Rostowa, wracając do domu, widział, jak chłopcy kpią z nieszczęsnego kota. Odepchiwszy zwierzę od chuliganów, kobieta zauważyła, że zwierzę praktycznie nie ma włosów. Zlitowali się nad kotem, zabrali go do domu i nazwali Barbara. Kiedy po chwili Varvara przyniosła kocięta, oprócz zwykłych puchów, w miocie było dwoje nagich dzieci. Wtedy gospodyni zdała sobie sprawę, że brak włosów u matki-kota wiąże się nie z jej ciężkim życiem, ale z jakąś wrodzoną cechą, którą trzeba naprawić, tworząc nową rasę. W tym procesie oprócz bezwłosych kociąt z Varvary brały udział miejscowe koty - rosyjskie niebieskie, syberyjskie,a także europejski krótkowłosy.

Galeria zdjęć: wybór Don Sphynxes

Kot europejski krótkowłosy brał udział w tworzeniu rasy Don Sphynx

Jak udało się utrwalić bezwłosość poprzez skrzyżowanie bezwłosych kotów z włochatymi syberyjczykami, pozostaje tajemnicą

Rosyjski niebieski kot daje Donchakom dodatkową wdzięk

Donskoy Sphynx - łysy kot z domowej selekcji

Cechy wyglądu Sfinksów Dona

Rasa ta różni się nieco od wyglądu kanadyjskiego, chociaż różnica jest zauważalna tylko dla specjalisty. Jeśli kanadyjskie sfinksy wydają się tylko łyse, w rzeczywistości ich skóra pokryta jest bardzo krótką wełną „zamszową”, to Donchakowie mają różne rodzaje wełny:

• szczotka - bardzo krótka i szorstka szata;
• welur - cienkie włosy na ciele;
• flock - jeszcze delikatniejsze włosy, prawie niewidoczne wizualnie;
• obecność wełny (gen braku włosów nie objawia się);
• całkowicie naga skóra.

Dwa nagie Don Sphynxes nie mogą być ze sobą połączone

Ta ostatnia odmiana jest uważana za najcenniejszą, takie koty nazywane są plasteliną lub gumą. Oczywiście całkowite bezwłosienie jest mutacją nieopłacalną: kocięta z plasteliny bardzo często umierają w okresie niemowlęcym. Przyczyną śmierci jest tzw. Zespół zasypiania kotka (coś w rodzaju zespołu nagłej śmierci u dzieci). Ocalałych nie można łączyć ze sobą, ponieważ potomstwo z takiego skojarzenia jest skazane na zagładę.

Sfinks petersburski (peterbald)

Sfinks petersburski, zwany także peterbaldem (od angielskiego łysy, czyli „łysy”), jest zmodyfikowaną odmianą Dona. Zwierzę ma węższą pysk i bardzo wdzięczną sylwetkę dzięki domieszce krwi kota orientalnego. Wszystko, co zostało powiedziane o wariantach wełnianego pokrycia Donchaków, w pełni odnosi się do ludu Peterbald.

Sfinks petersburski wywodził się od Dona

Cohona (hawajska bezwłosa)

Nie można patrzeć na to stworzenie bez bólu. Na jego ciele, całkowicie pokrytym licznymi fałdami, nie ma włosów, nie ma nawet mieszków włosowych. Krótko mówiąc, cohona jest najbardziej łysym ze wszystkich łysych kotów. Ta rasa jest również nazywana hawajską bezwłosą lub gumową. W jednej z klinik weterynaryjnych na Hawajach pięć kociąt rzucono lub uśpiono, z których dwa były zupełnie łyse (słowo kohana w lokalnym dialekcie oznacza „nagie”). Po upewnieniu się, że kocięta są zdrowe, pracownik kliniki wziął „gumową” dziewczynkę i nadał jej imię Kleopatra.

Kiedy kot dorósł, została skrzyżowana z kanadyjskim Sfinksem. Przy bliższym przyjrzeniu się nowo narodzonym kociętom stwierdzono, że ich bezwłosość różni się od bezwłosości sfinksów. Ciało kanadyjskiego Sfinksa pokryte jest wełnianym zamszem, a „plastelina” Donchaków i Peterbaldów nie ma tak wielu fałd. Syndrom zasypiania kociąt, który często występuje u nagich sfinksów, również nie oszczędził hawajskich kotów: jedno z trzech bezwłosych kociąt urodzonych ze skojarzenia Kleopatry i Sfinksa kanadyjskiego (w miocie było sześć kociąt - trzy bez włosy i trzy z włosami), zmarły wkrótce po urodzeniu bez widocznych przyczyn.

Obecnie na świecie żyje około czterech tuzinów hawajskich gumowych kotów. Są hodowle do ich hodowli na Hawajach, w Wielkiej Brytanii i USA (Kalifornia), ale od 2000 roku, kiedy Kleopatra po raz pierwszy się pokryła, koty Shar Pei nie zyskały dużej popularności.

Galeria zdjęć: Hawajski bezwłosy kot

Kot hawajski krótkowłosy nie ma nawet mieszków włosowych

Kohona wygląda trochę onieśmielająco

Kohana oznacza po hawajsku naga

Ukraiński lewkoj

Do 1994 roku organizacje felinologiczne uznały trzy rasy łysych kotów - sfinksy kanadyjskie, don i petersburskie. Jednak miłośnikom egzotyki wydawało się to mało i brakująca wełna chciała dodać coś bardziej „oryginalnego”. Tak więc ukraiński Levkoy to nagi kot z wiszącymi uszami.

Ukraiński Levkoy - bezwłosy kot

Pierwsze takie zwierzę urodziło się w 2004 roku ze skojarzenia Don Sphynx i kota Scottish Fold (Scottish Fold).

Aby zdobyć Levkoya, Ukraińcy przekroczyli Don Sphynx z Scottish Fold

Pomimo braku oficjalnego uznania, hodowla ukraińskich lewkojów jest dziś w pełnym rozkwicie. Istnieją już co najmniej cztery pokolenia przedstawicieli tej rasy. Wiele z nich zostało wyeksportowanych do Europy, aw Rosji stworzono nawet własną hodowlę kotów łysych.

Wideo: ukraiński Levkoy

Bambino

W 2005 r. Ze skojarzenia kanadyjskiego Sfinksa i Munchkina urodził się bezwłosy kociak o krótkich stopach, który otrzymał imię Bambino. Zwierzę wydawało się właścicielom tak wzruszająco śmieszne, że zdecydowali: sukces z pewnością musi być utrwalony. Nierozpoznana rasa jest czasami nazywana kotem karłowatym („kot karłowaty”).

Bambino to bezwłosy kot o krótkich nogach

Munchkin to rasa kotów oparta na poważnym dziedzicznym zaburzeniu genu receptora hormonu wzrostu, w wyniku którego długie kości kończyn przestają rosnąć. Niestety mutacja ta, zwana achondroplazją, przejawia się jako cecha dominująca, co zwiększa prawdopodobieństwo urodzenia dziwaka, ale znacznie ułatwia pracę selekcyjną, której celem jest utrwalenie niezwykłego wyglądu.

Munchkin - kot z nienormalnie krótkimi nogami

Nadal można dyskutować o możliwości pełnego życia kota bez futra. A już achondroplazja Munchkina, z powodzeniem przeniesiona do nowej rasy, jest zdecydowanie poważną patologią.

Wideo: kot bambino

Elf

Kolejnym cudem amerykańskiej hodowli jest kot elf, wyhodowany w 2006 roku. Oprócz brakujących włosów elf jest ozdobiony niezwykle wywróconymi na lewą stronę uszami. Efekt ten uzyskano poprzez skrzyżowanie kanadyjskiego Sfinksa i amerykańskiego Curla. Elfy z dziwacznymi wzorami na skórze wyglądają szczególnie „obco”.

Galeria zdjęć: dziwaczne kolory elfów

Skóra elfa może mieć gładki kolor

Różowa skóra z szarymi plamami nadaje zwierzęciu szczególny dotyk

Plamy na skórze elfów mogą mieć dowolny kształt

Wielokolorowy elf wygląda szczególnie dziwnie

Czasami plamy na twarzy kota przypominają maskę Zorro.

Wideo: elf cat

Dwelf

Ostatnią chronologicznie łysą rasą kotów jest Dwelf. Bezprecedensowy eksperyment na dużą skalę polegający na połączeniu trzech mutacji jednocześnie został przeprowadzony przez amerykańskich hodowców w 2007 roku. Dwelf to bezwłosy kot o krótkich nogach i zakrzywionych uszach, będący wynikiem skrzyżowania kanadyjskiego Sphynx, American Curl i Munchkin.

Galeria zdjęć: hodowla krasnoludków

Dwelf zawdzięcza krótkie łapy munchkinowi

Bezwłosy gen do stworzenia rasy Dwelf został zapożyczony od kanadyjskiego Sfinksa

Odwrócone uszy - wizytówka amerykańskiego loka

W tworzeniu krasnala hodowcy przeszli samych siebie

Wideo: Kot karłowaty

Łysy kot w domu: cechy pielęgnacyjne

Utrzymanie nagiego kota w domu nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Bezwłosy gen pozostawia wyraźny ślad na charakterze i zachowaniu zwierzęcia. Co więcej, jeśli niektóre cechy mają charakter czysto fizjologiczny, to źródeł innych należy szukać znacznie głębiej.

Można się tylko domyślać, jakie problemy mogą napotkać właściciele ras, które łączą dwie, a nawet trzy wrodzone patologie. Dlatego nie ma nic dziwnego w tym, że międzynarodowe organizacje felinologiczne nie spieszą się z uznaniem wyników takich eksperymentów.

Mit hipoalergicznych bezwłosych kotów

Ci, którzy uważają, że koty łyse są wygodne i łatwe w utrzymaniu, ponieważ nie linieją, a ponadto nie powodują alergii, będą mocno zawiedzeni. Wbrew panującemu błędnemu przekonaniu, alergie wywołują nie sierść kota, ale specyficzne białka wydzielane przez gruczoły dokrewne zwierzęcia. Współczesna nauka zna co najmniej dwanaście alergenów „kocich”, które mogą być zawarte w:

• ślina;
• krew;
• mocz;
• sekret wydzielany przez gruczoły łojowe;
• łupież;
• górna warstwa skóry.

Alergia na koty nie zależy od długości ich futra

Naszym zdaniem wełna kojarzy się z alergiami z dwóch powodów:

• z łatwością toleruje alergeny, które dostają się na nią ze skóry i śliny zwierzęcia i osiadając na różnych przedmiotach wywołuje u nas patologiczną reakcję nawet w momencie, gdy zwierzę już dawno opuściło pomieszczenie (część alergenów utrzymuje się w domu przez sześć kilka miesięcy po jego opuszczeniu kot zniknął);
• wełna gromadzi na sobie kurz, który jest niezależnym i bardzo niebezpiecznym alergenem.

Zatem łysy kot może wywoływać alergie tak samo jak kot długowłosy.

Alergeny znajdują się w moczu, ślinie, krwi kota i dostają się na skórę np. Podczas mycia twarzy

Problemy z termoregulacją jako zapłata za brakującą wełnę

Natura wymyśliła kota z obecnością wełny. Naga skóra powoduje poważny dyskomfort dla zwierzęcia, aw rezultacie stwarza problemy dla właściciela. Istnieją cztery takie problemy:

1. Łysy koty ciągle marzną.
2. Ich skóra jest bardzo wrażliwa na światło ultrafioletowe i wymaga specjalnej ochrony.
3. Brak sierści rekompensuje niechlujny i łatwo brudzący się brązowy nalot na skórze zwierzaka.
4. Bezwłose koty są cały czas głodne.

Te drobne kłopoty w kompleksie czynią z łysego kota bardzo „niewygodnego” zwierzaka, drażniącego nieprzygotowaną osobę.

Brak sierści bardzo utrudnia życie kota

Ochrona przed zimnem

Entuzjastyczne opowieści o tym, ile różnych bluzek i modnych kombinezonów można kupić dla Sfinksa, tak naprawdę nie rozwiązują problemu marznącego kota. Odzież utrudnia ruch zwierzęcia i jest przez nie odbierana jako irytująca przeszkoda.

Nie wszystkie koty lubią nosić ubrania

Kot woli uciec przed zimnem, czołgając się pod kocem, do ubrania lub w inne ustronne miejsce, czasem spędzając tam prawie całe życie. Wielu właścicieli narzeka, że swojego sfinksa widzą tylko w kuchni, gdzie przybiega zwierzak, rozdzierający serce pożywienie, a po zjedzeniu znów chowa się w swoim gnieździe.

Bezwłose koty zawsze szukają ciepłego gniazda.

Osławiona sympatia bezwłosych kotów wynika również często tylko z tego, że zwierzę po prostu próbuje się rozgrzać, przytulając się do osoby. Podejrzenie, że taka jest cena miłości łysego kota do właściciela, wyraża wielu właścicieli tych zwierząt. Pomysł ten najdobitniej wyraził mój przyjaciel, zauważając, że wyraźnie czyta w oczach swojego kanadyjskiego Sfinksa, skacząc jej na kolana: „Nienawidzę cię! Ale jesteś ciepły."

ochrona przed słońcem

Ciepło jest dla łysych kotów nie mniej problematyczne niż zimno.

Właścicielka kanadyjskiej sfinksa, o której wspomniałem, cierpiąc ze swoim zwierzakiem w zimnej Irlandii, z woli losu przeniosła się do Australii. Cieszyła się na myśl, że w końcu jej ukochane zwierzę przestanie marznąć. Ale go tam nie było. Kot, chcąc się rozgrzać, już pierwszego dnia wyciągnął się na parapecie, wystawiając boki na delikatne słońce, i został spalony, tak że trzeba było iść do weterynarza. Teraz kot jest codziennie obficie nawilżany kremem przeciwsłonecznym dla dzieci, który zatyka pory i powoduje różne zapalenia skóry, trądzik i inne problemy skórne, które nie dodają zwierzęciu zdrowia, szczęścia ani urody.

Sfinks ma delikatną skórę, którą należy chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych: zwierzę może się poparzyć, nawet siedząc na parapecie

Zwiększona potliwość

Brak linienia u bezwłosych kotów rekompensuje znacznie bardziej nieprzyjemny moment: chroniąc skórę przed agresywnymi wpływami środowiska, gruczoły łojowe tych zwierząt wytwarzają specyficzną tajemnicę, zbliżoną teksturą do wosku. Stąd zaniedbane brązowe plamy na twarzy, uszach, brzuchu, łapach i innych częściach ciała sfinksa. Oprócz tego, że kot wygląda nieestetycznie, ta woskowa płytka pozostaje dosłownie na wszystkim, czego zwierzę dotknie.

Skóra pozbawiona włosów pokryta jest nierównym brązowym nalotem

Nie każda gospodyni domowa jest gotowa spokojnie dostrzec ciemne tłuste plamy na meblach tapicerowanych i znaleźć te same ślady na świeżo wypranej pościeli. Chociaż płytka nazębna jest dość łatwa do usunięcia ze skóry, ta procedura jest złym rozwiązaniem. Im częściej przeprowadza się czyszczenie, tym aktywniej pracują gruczoły łojowe. Substancja podobna do wosku ma za zadanie chronić nagą skórę kota, dlatego próby jej usunięcia zaostrzają wyżej wymienione problemy z samopoczuciem kota związane z brakiem sierści.

Kąpiel szkodzi skórze każdego kota

Ciągły głód

Ze względu na niemal ciągły dyskomfort spowodowany koniecznością walki z zimnem, procesy metaboliczne w organizmie łysych kotów przebiegają w przyspieszonym tempie. W rezultacie zwierzę nieustannie chce jeść i nie zawsze może zatrzymać się na czas. Stąd z kolei pojawiają się dodatkowe problemy:

• skłonność do otyłości, która jest niebezpieczna dla zdrowia kota i przy braku sierści wygląda szczególnie brzydko;
• zwiększone prawdopodobieństwo zaburzeń trawiennych (sfinksy są gotowe połknąć wszystko bezkrytycznie z chciwości, podczas gdy ich układ pokarmowy jest słabszy niż u innych ras).

Właściciel łysego kota musi bardzo uważać na to, co i ile je jego pupil.

Łysy kot z nadwagą wygląda po prostu obrzydliwie

Stan zdrowia i najczęstsze choroby

Brak włosów u kota, który wydaje się komuś tak atrakcyjny, powoduje wiele niedogodności dla samego zwierzęcia. Niestety mutacja powodująca tę cechę jest w jakiś sposób powiązana z innymi schorzeniami. Istnieje kilka chorób, na które sfinksy są bardziej podatne niż inne rasy kotów. Inne rasy oparte na mutacjach mają powiązane problemy. Krzyżując takie zwierzęta ze sfinksami, przekazujemy potomstwu jednocześnie predyspozycje do kilku grup chorób.

Lista najczęstszych chorób dziedzicznych Sfinksa, Szkockiego Zwisu i Munchkina pomoże potencjalnemu właścicielowi określonego typu łysego kota wyrobić sobie własną opinię na temat etyki tworzenia takich ras.

Oczy niezabezpieczone rzęsami to jeden ze słabych punktów sfinksów

Tabela: choroby dziedziczne typowe dla bezwłosych kotów i ich przodków

Nazwa rasy	Charakterystyczne patologie
Sfinksy	Kardiomiopatia przerostowa; miopatia; niedrożność dróg oddechowych; przerost dziąseł, sutka, piersi; małoocze i inne problemy z oczami; skrzywienie i fałdy ogona; anomalie ugryzienia; wrodzony niedorozwój grasicy.
Szkocka Owczarnia	Osteochondrodysplazja (wada w rozwoju tkanki chrzęstnej).
Munchkin	Lordoza (osłabienie mięśni trzymających kręgosłup), w wyniku czego dochodzi do nieprawidłowego funkcjonowania wszystkich narządów wewnętrznych.

Łyse koty: recenzje właścicieli

Łysy kot jest nienaturalny, a zatem brzydki. I nie chodzi o subiektywne odczucia, bo jak wiadomo, o gustach nie ma mowy. Po prostu nie można podziwiać poprawności form zwierzęcia, wiedząc, jak malutki jest rozmiar jego strefy komfortu i zdając sobie sprawę, że to my, ludzie, tak bardzo utrudnialiśmy życie temu zwierzęciu. Koty niewątpliwie należą do najdoskonalszych stworzeń na tej planecie, więc pozwólmy im pozostać takimi, jakimi je stworzyła natura - z włosami, prawidłowymi uszami i łapami normalnej długości!